Nauka patrzenia

Dzwoni dzwonek. Przed nami pierwsze zajęcia sportowe.

Po chwili na horyzoncie pojawiają się maszerujące parami maluchy.

Machające dłonie i szerokie uśmiechy widzimy już z daleka. Dzieciaki podskakują radośnie i przyspieszają aby jak najszybciej dotrzeć do boiska, na którym czekamy.

Ale zaraz.... korowód par ciągnie się i ciągnie jakby w nieskończoność...

20, 30, 40.... próbuję szybko oszacować ilość maluchów ale po chwili rezygnuję i panicznym wzrokiem szukam wzroku Renaty. Taaak w nim też spotykam przerażenie.

130 bosych pierwszoklasistów, dwie piłki i my... z paniką w oczach...

Tak było dwa miesiące temu, kiedy zaczynałyśmy pracę i poznawałyśmy tutejsze realia. Szybko jednak okazało się, że dla tutejszych dzieci czekanie w kolejce na piłkę czy dzielenie się jednymi nożyczkami nie jest problemem. Cierpliwie czekają, rozpromieniając świat uśmiechem pełnym wdzięczności.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam klasę liczącą 50 osób, bałam się czy sobie poradzę.

Kiedy pierwszy raz wkroczyłam do technikum gdzie uczę języka angielskiego, zobaczyłam młodzież o dwie głowy wyższą ode mnie. Bałam się czy będą mnie w ogóle słuchać.

Kiedy pierwszy raz przytulił się do mnie mały gacek i poczułam zapach brudu, a w moje spodnie wytarta została cała zawartość małego nosa, bałam się czy dam radę się przełamać...

Nie wiem czy sama bym dała.

Wiem że po dwóch miesiącach nie widzę już brudu i nie czuję przykrych zapachów. Widzę natomiast cudownie rozpromienione oczy i piękne szerokie uśmiechy.

Zapominam o higienie kiedy daje buziaka płaczącemu malcowi.

Nie widzę tylko nędzy i podartych ubrań ale życzliwe spojrzenia, ciepłe podania dłoni i proste oznaki wdzięczności.

Wchodzę w ten świat trochę po omacku. Wchodzę jak ktoś kto nagle znalazł się w ciemnym pokoju i po chwili dopiero zaczyna rozpoznawać kształty. Zadziwiam się każdego dnia i czasem tak mało rozumiem...

Myślałam że jestem tak bardzo otwarta na innych i na świat.

Pan Bóg pokazał mi, że ciągle patrzę tylko oczami zamiast sercem. Jak wiele we mnie murów i blokad...

             Dziękuję Ci Panie, że miłością kruszysz serca nawet tak zatwardziałe jak moje.

 Ruda